Müharibə

Müharibə janrında olan ədəbiyyatı sevmirəm. Ujas filmlərə baxmadığım kimi, müharibədən, əsirlikdən, işkəncədən bəhs edən əsərləri də oxumaqdan qoruyuram özümü. Söhbət əlbəttə, aftobioqrafik məzmunlu romanlardan gedir. A. Kaveliusun “Leyla” romanı bu qərarımı daha da dəqiqləşdirdi. Ona görə də Anna Frankın “Gündəlik” romanını, əsərin mövzusu ilə tanış olandan sonra, məşəqqətli günlərin təsvirinə başlanan məqamda kitabı oxumaqdan vaz keçdim.

Ikinci dünya müharibəsində fiziki əziyyətlə dolu, çətinliklər çəkmiş bir yeniyetmənin həyatı ilə niyə tanış olmalıyam? Nə verəcək o mənə? Heç nə. “Leyla”dan sonra 1 həftə yemək yeyə bilmədiyimi xatırlayıram. Həyatına müharibə girmiş insanlar, müharibə bitsə belə, o təsiri öz üzərindən ata bilmir. Leyla kimi.

Insanlar Şahruk Xanın Hindistanla Pakistan arasında, yaxud son illər daha da irəli gedərək, super dövlətlərlə islam ölkələri arasında sülh, qardaşlıq toxumlarından bəhs edən filimlərə mütəəssir olaraq baxır, baxır, baxır amma...

Film bitdikdən sonra, içindəki nifrətlə, şovinist, millətçi fikirlərlə davam edir.

Müharibədən bəhs edən filmlərin heç birinə baxmıram. Təsadüfən rast gəldiyim kadrlarda da üzünü kameraya tutub çığıran, şüar səsləndirən, ədəbi dildə söyüş söyən artist heyətini görürəm. Müharibə şüar meydanı deyil. Filmlərdən göstərilən faciyəvi həyatı yaşamaq istəməyən cəmiyyət gənc nəslini nifrətlə yox, sevgi ilə böyütməlidir. Bir qərar verin yəni, ya Şahruk Xanın sülhpərvər filmləri, ya 12-14 yaşlı uşaqların bayraq davası. “Təbii ki, bayraq!” deyənlərdənsinizsə o zaman o filmlərdə sərhədlərin yıxılıb, iki düşmən xalqın insanlarının qucaqlaşmasına göz yaşları ilə baxmayın. Bu səbəbdən, müharibədə günahsız tərəf olmur...

Dərdin zamanı olmur. Kədərin təsviri olmur. Hissiyatın reklamı vacib deyil. Bir sutkalıq dəyişən cover photoların səmimiyyətinə inanmıram.