“heyvansevərlik” dəbinə o qədər qapılmısız ki, insan sevməyi unutmusuz..

Insanların heyvan sevgisi səmimi gəlmir mənə.

 Heyvanı qorumaq, ona yemək su vermək, onu sevmək hesab olunmur. Ona işkəncə verməmək üçün də onu sevməyə ehtiyac yoxdur. Bütün canlılara, təbiətə münasibətin necədirsə heyvana da elə olmalıdır. Ifrata varmaq lazım deyil. Amma vəziyyət elə hal alıb ki, heyvan sevənlər insan sevməyi unudub. Heyvanı o qədər ön plana çəkiblər ki, soruşsan son dəfə nə vaxt bu hissi insanlara qarşı keçirib bəlkə yadına gəlməz.

Mənə görə ən ali varlıq insandır. əvvəlcə onun mənafeyi, onun sağlığı, onun təhlükəsizliyi. Daha sonra digər varlıqlar.

Heyvanlara qarşı belə münasibətin formalaşmağın, ümümiyyətlə “heyvansevər” imicin hardan meydana gəlməsi, niyə bu qədər aktuallaşması haqqında düşündüm və belə bir nəticəyə gəldim ki, insanlar insanlıqdan əlini üzüb.

Insanlıq, bəşəriyyət elə bir vəziyyətdədir ki, artıq onun xilasına ümid yoxdur. Ekologiyanın gəldiyi vəziyyət, insanların ümidsizlik, depresiv vəziyyətdə olması, elementar həyat şərtləri üçün bütün enerjinin çəkilməsi, tarıma çəkilən əsəblər, melonxolik “filosoflar”...

Bütün bunlar geden yol deyil, çatan mənzil başıdır...

Insanların insanlıq üçün edə biləcəyi bir şey yoxdur artıq. Insanlığın xilası üçün çox gecdir. Heç kimin gücü çatmır nəyinsə qarşısını almağa. O qədər qeyri-real görünür ki bizə, məsələn, “pinqivin salafanlar”ı ləğv etmək...

Heyvanlar üçün hələ hər şey bitməyib. Insan daxilində olan “xilas etmək” motivi insanlıq üçün ortaya girməyə gücü çatmayanda heyvanlar üçün özünü önə atır.

Uşaq baxçasına gedən balacaların yediyi qeyri-sağlam qidalara əl qoymaq heç kimin ağlına gəlmir, nəinki aradan götürmək, heç etiraz da edən yoxdur. Amma baxçanın həyətində zarıyan xəstə pişiyə hamı toplanıb bir yer düzltmək istəyir... bu humanizm mənə səmimi gəlmir... insanlar öz vicdanlarını rahatlatmaq üçün bunu edir. “Hələ də nəyisə dəyişməyə gücüm çatır” fikrinə inanmaq üçün.

Yollarda qalan yüzlərlə ac-yalavac, evsiz-yurdsuz insanlar var, onlara nəinki müdaxilə edilmir, onlar artıq görülmür.. onların yolun qırağındakı uçmuş hasar parçasından fərqi yoxdur, həmin yerin görüntüsü o qədər stabilləşib, kristallaşıb ki, işıqforun dirəyi nədirsə o “insancığazlar “ da odur... onlara kömək etməyə gücü çatmayan insanlar “Heyvan haqları” deyə boğazını yırtır həvəslə...

Deyəcəklər ki, insan özü özünü xilas edə bilir, heyvan yox.

Təbiət elə qurulub ki, insanların heyvanlara müdaxiləsi olmadan da onlar qaydasında yaşaya bilərlər. Müdaxilə etməmək üçün isə sevmək vacib deyil, heyvansevər yox, insansevər olsaydı insanlar nə insan həyatı nə heyvan həyatı cızıqından çıxmazdı...

Yolda arvadını döyən kişiyə, uşağını döyən anaya, işçisini alçaldan müdirə, həyatını başqaların həyatını müzakirə etməklə keçirən xalaya heç kim müdaxilə etmir. Itin ayağı qırılıbsa o zaman hamı düşür ortaya, çünki bu daha asandır...çünki buna hələ ki gücü çatır, hələ ki...

“heyvansevərlik” dəbinə o qədər qapılmısız ki, insan sevməyi unutmusuz..