Xalid Hüseyn. "Və dağlaradan səda gəldi"

Xalid Hüseynin iki romanının sevərək oxumuşdum . Üçüncü roman isə o qədər də xoşuma gəlməmişdi. Bu gün romana təkrar nəzər saldım. Bir qədər haqsızlıq etdiyimi anladım. Bəlkə də vaxtilə bəyənmədiyim bütün əsərlərə ikinci şansı versəm fərqli təəssüratım yaranar.  “Və dağlardan səda gəldi” yazıçının digər iki əsərindən fərqlənir. Əslində ilk 100 səhifədəki mövzu, hadisələr, Nəbi dayının məktubu- bütün bunlarda problem yoxdur. Yenə Xalid Hüseynin maraqlı və şirin təhkiyəsi özünü büruzə verir. Lakin əsərin amerikanların Əfqanstandakı “fədakar” fəaliyyəti, əfqanlı İdrisin öz keçmişi ilə indisi arasındakı fərqi, bu fərqin onun həyatında yavaş-yavaş yaratdığı boşluq bütün bunlar əsərdə o qədər yamaq təsiri bağışlayır ki, sanki ilk 100 səhifəni Xalid Hüseyin, digər səhifələri isə redaktoru yazıb)))

Yazıçının bütün əsərlərində əfqanlıların yaşamındakı  həyat mücadiləsi, içtənlik, keçmişə bağlılıq, müxtəlif insanlar və onların ilk baxışdan sıradan görünən, hər birisinin bir romana mövzu olacaq taleləri öz əksinin həqiqi insan hissiyyatı ilə əks olunur. Sadəcə düşünürəm ki, Xalid Hüseyin bu romanda əhvalatı tez yekunlaşdırıb, davamını gətirə bilməyib və dəxlisiz mövzuları əlavə etməklə bir əlaqə yaratmağa çalışsa da, hər nə qədər keçmişdən insanları qarşımıza çıxartsa da (Məsələn İdrislə Abdullanın tanışlığı) yenə də bir tutarsızlıq özünü göstərir. Bəlkə də yazıçı sadəcə əfqanlıların başa düşəcəyi bir məsələyə (viran qoyulmuş şəhərlərinə qayıdıb, dağıdılmış yurdlarını görən iki əmioğlunun hərəsinin bunu bir formada dəyərləndirməsi) toxunub. Istənilən halda Xalid Hüseyni oxumaq zövqvericidir.